Het snot stroomt eruit. Het pakje papieren zakdoekjes wordt ingeruild voor een wc-rol. Daar hoor ik ook de hoest. Mama, ik heb ook keelpijn. Ja hoor, we zijn los. Woensdagmiddag, corona symptoom één en twee: present. Ach, het zal wel een verkoudheidje zijn – toch? Morgen maar even afwachten. In ieder geval niet naar school. Dat zegt het RIVM-stroomschema. Jippie! Gezellig! Maar de natte snottebel heeft in het afgelopen jaar toch wel zijn onschuld verloren.
Het test-dilemma
Donderdag begint het test-dilemma. Terwijl het snot als een waterval naar beneden stort, google ik me suf op “testen kinderen corona”. Meneer R. brengt lunch op bed: Ben & Jerry’s ijs, want ja, als je keelpijn hebt… Dan komt een berichtje binnen over een positief getest vriendinnetje. Ondanks dat Mare haar vijf dagen niet gezien heeft en dus zeker niet de twee contact-onderzoek-dagen, gooit het olie op ons twijfelend vuurtje. Dan toch maar testen? Hmmm. Laten we eerst de GGD eens bellen. Ja. We gaan eens bellen. Dat is ook een besluit. Misschien niet over wel of niet testen, maar we vertonen symptomen van besluitvaardigheid, toch?!
Helaas mevrouw, de kindertest-straat is het gehele weekend volgeboekt. Stroomschema RIVM erbij: oh nee, dan zitten we tot en met maandag vast in huis. De paniek op Xander zijn gezicht is niet te beschrijven. Zijn heilige voetbalwedstrijd, zijn nooit-te-willen-missen voetbaltrainingen. Dan moeten we Mare maar in haar kamer opsluiten fantaseren we voor de grap. Nee dat helpt ook niet. Als Mare besmet is zullen wij dat ook zijn. Voorzichtig durf ik terug te denken aan de dagen voor de klachten. De oppas, haar vriend, het hele hockey-team, de klas, de juffen, het hele gezin van een vriendinnetje en als klap op de vuurpijl heb ik een gipswissel gehad in het ziekenhuis. De moed zakt met evengrote snelheid in de schoenen als bij Mare de snottebellen in de zakdoekjes.
De covid-tunnel
Meneer R. begint nu ook te kuchen. En ja, als ik eraan denk kan ik ook best een zakdoekje gebruiken. We zitten in de tunnel. De covid-tunnel. In elke ademhaling, kuch of snot opsnuivende actie zien we zo’n ronde met uitsteeksels eraan vastzittende corona-bacterie. Daardoor doet zich wel een nieuwe eureka voor. Wat nu als Meneer R. of ik getest worden? Dan weten we – vertrouwend op de besmettingssnelheid van de Britse variant – indirect of Mare positief is. Een uur laten ‘klagen’ we allebei geen symptomen meer te hebben, dus onze opofferingsgezindheid-variant gaat met de snottebellen van Mare de prullenbak in. Weet je wat? We slapen er nog een nachtje over.
Vrijdagochtend. Mare kucht ons wakker en voelt warm aan. Hoeveel meer symptomen hebben we nog nodig! Weer het RIVM-stroomschema erbij: mag Xander naar school als verhoging aan de symptomen wordt toegevoegd?
Mare, misschien moeten we toch maar gaan testen? Dat is goed mama.
Waaaat?? Wij zijn al bijna zesendertig uur aan het wikken en wegen. Waarvoor? Voor een stoere vastberaden dochter die best wil testen. Ouderlijke besluiteloosheid geen enkel probleem met zo’n dochter. Wonder boven wonder nemen wij ouders het tweede besluit van die ochtend: Xander maar even thuis totdat we de uitslag hebben. Snel een tijdslot reserveren bij de testfaciliteit die ons aangeraden werd: 98% accuraat bij kinderen. Bijna een euro voor elke procent, maar ja de voetbalwedstrijd is al over 24 uur….
De ontknoping
Het wordt een vader – dochter uitje. We appen, en video-bellen ons suf. “Het deed gelukkig maar één tel een beetje pijn mama en toen gingen ze roeren met een wattenstaafje. Net zoals een lepel in een pan. Maar dan in mijn neus.” Uitslag: negatief. Iedereen enorm opgelucht. En vooral trots op die kleine stoere dame. De milkshakes op de terugweg zijn zóóóó verdiend.
Eén jaar corona. Twee geteste gezinsleden: mama en nu Mare. We ontspringen (knock on wood) opnieuw de covid-dans. Maar voor hoe lang? Wat een krankzinnige wereld als je er teveel bij stilstaat. De bezorgdheid, stress en spanning bij een snottebel. De natte snottebel is zijn onschuld kwijt.