De uren en uren in het warme zweterige zwembad. De zwemles. Het perfecte onderwerp voor de ultieme klaagzang. Welke ouder je ook spreekt, zwemles is een dingetje. Het dingetje waar je toe verplicht bent, en dus extra legitiem om over te klagen. Sta je op het schoolplein, de ouderborrel, langs het sportveld, ieder voor zich uit starend omdat niemand weet wat de eerste zin van gedeelde smart zou kunnen zijn…. Gooi het erin. Durf het hardop te zeggen: Zwemles. Probeer het eens. Eén woord en je trekt de zogenoemde beerput open. Ik doe er ook aan mee. Wij zitten al ruim twee jaar elk weekend een uur in het zwembad. We hebben nog minimaal een half jaar te gaan… of langer. Maar niet als het aan ons ouders ligt natuurlijk, want dan trekken we aan de bel bij de zwemleraren – toch?
De top drie
Er is een vast rijtje onderwerpen in de zwemles-klaagzang. Met stip op één de achterblijvende voortgang van onze kinderen: “Het duurt nu al zóó lang, ze mag nog steeds geen diploma zwemmen, op vakantie zwemt ze al lang zonder bandjes”. Daarna op de tweede plek het zwembad zelf: Het is er altijd zó warm, de koffie is echt niet te drinken, ik zit een uur achter een raam naar ploeterende kinderen te kijken, de badhokjes zijn veel te klein, etcetera. Op een welverdiende derde plek de lesmethode en zijn uitvoerd(st)er: “Ze doet de halve les alleen maar benen, ze moeten haar gewoon minder kurkjes geven, ze geven haar veel te weinig aandacht, ze moeten haar gewoon wat strenger aanpakken”. En dan hebben we het nog niet gehad over: de inhaallessen die nooit op een normale tijd of locatie zijn, de keukentafel-gesprekken of je van zwemschool moet ruilen en de sjoemelende ouders die bij afzwemmen een lange onderbroek als korte broek aandoen (ikke!).
De realiteit
De eerlijkheid gebiedt op te biechten dat ik – langs de lijn en op de borrel – honderduit mee klaag. Dat ik de zwemleraren een ultimatum heb gesteld wanneer ik met twee kinderen en zes diploma’s de zwemtas in de hoek wil gooien om er nooit meer uit te halen. Dat wij in een tropisch revalidatie-zwembadje op plastic stoeltjes zitten en onze eigen koffie meenemen (omdat de plaatselijke koffie niet te zuipen is). En dat wij het niet in ons hoofd moeten halen om niet te kijken omdat we dan de ongebreidelde woede van onze zwemmers over ons heen krijgen. De eerlijkheid gebiedt ook op te biechten dat ik – nooiit verder vertellen – dat helemaal niet zo erg vind!
Bekijk het eens vanuit deze invalshoek. Eén uur per week worden je kinderen door een vreemde stevig achter de broek aan gezeten om te luisteren, tempo te maken, en te doen wat ze gezegd wordt. Ga rustig zitten. Denk aan al die keren van de afgelopen week dat precies dit jou niet gelukt is, hang achterover en geniet van dit schouwspel. De zwemles komt in een heel ander daglicht te staan. En… per baantje dat ze van je af zwemmen kun je prima een pagina uit je boek, of het online-artikel lezen. Zie je ze in de verte omdraaien bij de kant, hop, boekje dicht, telefoon op schoot, glimlach op het gezicht. Zwemles is een dingetje. Klopt, het is een uurtje om van te genieten.