Elke week valt bij ons de Donald Duck op de deurmat – al zeker 15 jaar om eerlijk te zijn. Met positieve verbazing werd ons abonnement altijd verwelkomd door vrienden die gebruik maakten van ons toilet en net even langer bleven zitten.
Sinds we lezende kinderen hebben is de aanwezigheid van de Donald Duck zo logisch als Kwik, Kwek en Kwak en is de vraag waar toch al die Duckies vandaan komen als sneeuw voor de zon verdwenen. Bij mij verdween de behoefte ons abonnement uit te leggen (“er staan ook grote mensen grappen in” of “hoe hilarisch dat Meneer Beer lijsttrekker is van de BosPartij”) toen onze zoon werd geboren. Het hoefde namelijk niet meer. Wij hadden ons Excuuskind.
Een abonnement op een kinderblad is heel normaal als je een kind hebt. Ik zag mogelijkheden. Ik zag wegkwijnende gene. Met een grote glimlach constateerde ik een grote verbreding van onze horizon. Lang Leve het bestaan van ons Excuuskind. Dat ons tweede Excuuskind een meisje was betekende grenzeloze mogelijkheden. Wat een luxe!
Het Stille Verbond
De daad bij het woord. Waar wij in voorgaande jaren met de neus op de tv-buis geplakt zaten voor de intocht van Sinterklaas, stonden wij met onze zoon van zes maanden pontificaal vooraan bij de officiële intocht van Sinterklaas. Yes, wij hadden een Excuuskind. Niemand vraagt zich af waarom jij daar staat te zwaaien met een kind van nog geen jaar op je arm. Het is een verbond. Het stille verbond van ouders die genieten van het concept Excuuskind.
Je krijgt kansen in de schoot geworpen waar je voorheen niet zonder enige schaamte aan dacht of aan deelnam. De voordelen zijn eindeloos. Een jaarkaart voor de dierentuin, de boeken van Annie M.G. Schmidt, pretparken waar je eindelijk in een achtbaan durft omdat je met de kinderen mee moet en zodra er een aanplakbiljet voor het circus in de stad hangt weet ik daar heel diplomatiek onze kinderen op te wijzen.
Bouwen en Springen
Sinds twee jaar krijg ik op mijn verjaardag van de kinderen zo’n enorme LEGO-doos. Het excuus is natuurlijk een kwaliteit-tijd-met-de-kinderen-project om samen te bouwen, maar zodra ze in dromenland zijn kruip ik achter de tafel met de kleine LEGO-blokjes en oooooo, wat fijn! En ik mag van mijn zoon meehelpen met het bouwen van de technisch LEGO auto die hij van de Sint kreeg. Wat toch een fijne Sint zei ik met een knipoog.
Dit corona-jaar heb ik het trampoline-park ontdekt met mijn (Excuus-)kinderen. Waar ik het altijd doodeng vond als ze met een verjaardagsfeestje als een krakzinnige op en neer gingen springen, bestel ik nu een extra kaartje, trek mijn sportoutfit aan en spring een uur lang mijzelf helemaal in de rondte. Saillant detail voor die moeders die nu denken: dat wil ik ook!…. neem voorzorgsmaatregelen voor de sinds de bevalling lekkende blaas. Oeps.
Samen spelen, samen delen
Het geheim van de excuus-kinderen deel ik ook altijd met onze oppas. Zij bakt nog wekelijks pepernoten en is inmiddels ook fan van het trampoline-park. Ondertussen spinselen mijn hersenen verder. Je kunt het concept van het Excuus-kind natuurlijk ook vermarkten. Ooit bestond er toch een “Rent-A-Dog” voor een wandeling op het strand? Een Excuushond voor de herfstige dag op het strand, of voor de zondagse boswandeling. Eigenlijk hetzelfde marktmodel. Bovendien heeft iedereen wel recht op een dagje met een eigen Excuuskind. Mijn hersenen draaien overuren. Dit kan goud geld opleveren. Maar waar haal ik die kinderen vandaan? Mijn eigen Excuuskinderen heb ik zelf te hard nodig….