Daar zit je dan. Achter het stuur. Laptop op schoot. Winterjas aan, shawl om. In je stilstaande auto om precies te zijn. Terwijl Xander fijn aan het sporten is, worstel ik mij op dit donkere winterse uurtje door mijn inmiddels oneindig volle inbox. Thuis vindt een belangrijk werkoverleg plaats parallel aan de online drumles van Mare. Misschien heb ik het dan toch niet zo slecht getroffen schiet door mijn hoofd. Huh? In één week zijn mijn verwachtingen van een werkbare werkplek alweer tot onder het vriespunt gedaald….
Hoezo chaos?
Vijf dagen thuisonderwijs, twee kinderen maal twee thuiswerkende ouders telt op tot een zalige chaos – in huis en tussen de oren. We slaan ons er weer dapper doorheen. Het helpt dat de ouder-app-groep van Mare haar klas aan de lopende band ontploft met klaagzang. Dat zie ik lekker als een bevestiging dat wij alles tip top in orde – lijken te – hebben. Als de chaos elders nog groter is, kan ik onderuit zakken, genieten van mijn koffie en fantasievol baden in ons succes.
We beginnen de ochtend strak met school aan de keukentafel. Dan zijn er nog twee creatief geïmproviseerde werkplekken in huis beschikbaar voor online-overleggen van meneer R. en mijzelf. Als één van de kinderen een ‘online meet’ heeft, begint de grote stoelendans, laptops – inclusief oplaadsnoeren, notitieblokjes, halfvolle koffiebekers, losse muizen en aan een snoer bungelende toetsenborden – onder de arm en re-shuffelen. Als er een Kahoot (online quiz) gespeeld moet worden, leveren wij ouders ook netjes de telefoons in bij de kinderen en schakelen whatsapp online in. Of ik haar telefoontjes bewust negeer appt vervolgens een collegaatje in de middag. Oeps.
De na de lunch dip
Na de lunch verslapt ons systeem, iedereen zijn concentratie en een beetje van ons humeur. We knippen en plakken nog snel wat voor de cultuur-opdrachten, doen een dansje op beeld voor de muziekles, en verstoppen ons daarna op een nieuw, eigen, en vooral alleen plekje. Xander nestelt zich op het grote bed met een iPad, in zijn hand de afstandsbediening van de tv die ook door de kamer moet schallen, en op de grond – binnen handbereik – de Nintendo. Mare had deze week haar leesboek open tegen de stoelpoot gezet, lag zelf op de kop op de bank drie meter verderop en beweerde dat dit de absoluut beste manier was om te lezen. Wij sluiten ons op en plukken deze sporadische uurtjes voor het werk dat gewoon doorgaat.
Lang leve de keukentafel
Tegen de tijd dat het eten op tafel staat verzamelen alle troepen weer terug aan de keukentafel. Mare vertelt dat ze in haar taalboek geleerd heeft over leeftijdsgroepen en begint haar pleidooi dat papa en mama overduidelijk in de categorie bejaard thuishoren. Meneer R. sprak een collega die zich al een tijdje afvroeg of mijn man echt niet in de auto woont. Oké, eerlijk – hij draait dubbel zoveel auto-op-de-parkeerplaats-laptop-mee-terwijl-de-kinderen-sporten-uren als ik. Xander vraagt of wij voor morgen, overmorgen, en die dag daarna al een speel-afspraak voor hem geregeld hebben. En ik? Ik denk alleen maar: “just another day at the office, the home-office”.