Papa! Niet zo hard over die drempels! schreeuwt onze dochter boos vanaf de achterbank. Ze heeft een doos met tien eitjes in haar handen en beschermt ze alsof haar leven er vanaf hangt. Geen chocolade-eieren. Tien mogelijk bevruchte echte eitjes, waar mogelijk tien piepkleine lieve knuffelbare schattige mini-kuikentjes uit komen. De achterbak van de auto ligt vol: kuiken-voedsel, een mini-kippenren, zaagsel voor in de ren, de waterfles, een warmte-lamp en …. de broedmachine. Kortom, we zijn er helemaal klaar voor!
De doos met eieren wordt voetje voor voetje van de auto naar ons huis gebracht. Lekker, straks een gebakken eitje op brood grapt onze zoon. Hij wordt getrakteerd op een woeste blik van zijn zusje. De doos met eieren moet – zoals perfect staat aangegeven in de handleiding – even in de schuur wachten, zodat wij de broedmachine kunnen installeren en proefdraaien. De supermarkt-eieren uit de koelkast worden erbij gehaald om te kijken of de draaischijf in de broedmachine goed werkt. We mogen geen enkel risico lopen van onze twee super-enthousiaste “we-krijgen-kuikentjes” kinderen.
In de meest rustige kamer van het huis wordt een speciaal hoekje ingericht waar de broedmachine op een tafeltje kan staan. Het belangrijkste moment van dag 1 is aangebroken: de eitjes gaan de machine in. Collectief wassen we onze handen. Maar papa doet de eitjes in de machine, waarom moet ik dan ook mijn handen wassen vraag ik mij hardop af. Niet onderhandelbaar. Iedereen die binnen een straal van een meter van de broedmachine komt moet zijn handen hebben gewassen. Kijken hoe lang ze deze regel overeind houden….
Tien minuutjes later liggen er tien schattige eitjes in een rondje in een kleine machine. De machine telt met ons af naar de dag dat de kuikentjes tevoorschijn kunnen komen. Dag 1. Dag 21. Laat het broeden beginnen….
Dank aan @huureenkip.nl voor deze nu al onvergetelijke ervaring!
De eerste week
Zachtjes doe ik de deur van de broedmachine-kamer op een kiertje. Ik spiek naar binnen. Op de grond naast de broedmachine zit onze dochter. Ze is de eieren aan het voorlezen. Ze kijkt me aan, ik knipoog, en doe de deur weer dicht. Iets met broedende kippen (lees: machines en dochters) die je niet moet storen. Is dat niet de uitdrukking? Aan het einde van de middag hangen er ook instructies op de deur van de broedmachine-kamer: Je moet heel zachtjes doen en laat vooral de eieren niet schrikken! Ik vrees dat we vanaf morgen alleen nog maar op sokken het huis in mogen. Op de deur hangt naast de instructies een lijst met lege vakjes. Daarnaast een vastgeplakte stift. We worden uitgenodigd namen voor de kuikentjes voor te dragen. Ik pak de stift en pleit voor Jaap.
Deze eerste paar dagen wordt elk vrij moment gebruikt om bij de eieren te kijken of alles goed gaat. In de handleiding staat precies beschreven hoe warm het in de broedmachine moet zijn, en ook wat de beste bandbreedte is qua luchtvochtigheid voor een succesvol broedproject. Help! Help! Mama! Papa! Help! klinkt het een paar keer per dag. Zodra de luchtvochtigheid met één procent verspringt, of de temperatuur met één tiende graad, is er sprake van paniek. Mama! Je moet een berichtje sturen. Nu. Snel! Onze ouderlijke geruststellende woorden dat één (tiende) graad of procent vast geen probleem is, doen niets. Wij hebben ook nog nooit eerder eieren uitgebroed, gooien de kinderen ons voor de voeten. Ik geef mij gewonnen. Ik pak mijn telefoon. Lang Leve de 24-uurse hulpdienst van @huureenkip via whatsapp!
Ik stuur een vraag en piep – binnen een minuut – het geruststellend antwoord. Over de temperatuur in de broedmachine, over de luchtvochtigheid, een dag later weer over de luchtvochtigheid, dan weer over de temperatuur en hadden we al een vraag gesteld over de luchtvochtigheid?
Kom jongens, we gaan naar bed. Oké, maar eerst de eieren nog even welterusten zeggen!
Dag vijf
We mogen voor het eerst in de eieren kijken! Huh? Wat? In de eieren? Dan gaan ze kapot! Nee, rustig maar, we kijken met een lamp. Met een zaklamp? Ik snap er niets van. Hmmmm, wij eigenlijk ook niet. We hebben dit ook nog nooit gedaan. Maar het staat in de broedhandleiding – dusseh…. We verzamelen ons rond het broed-tafeltje. Op de knieën. Een beetje afstand want niemand wil uitglijden, voorover vallen, het evenwicht verliezen bij een keiharde nies, of al die honderdduizend andere gevaren die wij zien waardoor iemand ooit ergens heel voorzichtig maar dan toch te hard tegen het broedtafeltje stoot…. met alle gevolgen van dien! Paniek!
Eerst maken we een strijdplan. Handen wassen. Licht uit. Eitje uit de broedmachine. Snel op de lamp. Iedereen adem inhouden. Knopje drukken. Kijken en zo snel mogelijk eitje weer de warmte in. Oké. Wij kunnen dit. Eitje nummer één. Doodse stilte. Papa knipt het lampje aan. Ooooooh. Wauwwwww. Zie je dat! De superlatieven vliegen door de donkere kamer. We zijn allen zwaar onder de indruk van de rode lijntjes die we kris-kras door het ei zien lopen en allen uit lijken te komen bij die bewegende zwarte stip. Een mini embryo met adertjes in aanbouw. Het wonder van de natuur. Hier op ons broedtafeltje. Midden in de stad.
Eitjes twee, drie. De ooohhhhhs en aaahhhhhhs blijven komen. Eitje vier. Twijfelgevalletje. Zien we iets? Zien we niets. Volgende keer puntje van extra aandacht. Eitje vijf, zes, zeven, acht. Nummer negen weer een twijfelaartje en over nummer tien bestaat geen enkele twijfel. Acht eitjes die in ieder geval bevrucht zijn. Meer dan genoeg. Ahum. Even slaat de paniek toe bij het idee van acht mini kippetjes in huis. Maar de euforie van het zien groeien van mini kuikentjes in mini eitjes overheerst. Iedereen is vol van dit schouwspel. Geen wonder dus dat ze dit “schouwen van de eieren” noemen….