Het beweegt! Het beweegt! In het eitje gaan grote vormen donker op en neer. Van die warme geluidsgolven die aan het chillen zijn op het ritme van het zachte geruis van de broedmachine. Op dag acht mogen we voor de tweede keer de eieren schouwen. Handen wassen, eitje uit de machine, niet laten vallen (!!), op de lamp leggen, en ons opnieuw verwonderen over de groei van onze kuikentjes. Als we het eitje te snel van de lamp halen wordt het hele gezin verblind door de intens felle lamp. Nadat we allemaal dertig seconden sterretjes hebben gezien leggen we het eitje weer terug op zijn warme vochtige plekje.
Onze twee twijfelgevalletjes, nummer vier en negen, blijken inderdaad de kneusjes van de klas. Ook na ruim een week lijkt er geen kuikentje in te groeien. Maar ook dat is leerzaam. Nu kunnen wij het verschil zien tussen een bevrucht en een onbevrucht eitje. We besluiten ze morgen uit de broedmachine te halen. Vandaag is wel heel abrupt. We beginnen ons al te hechten aan die kleine witte ovalen die rondjes draaien als in een draaimolen op de kermis. Nog even een nachtje slapen voor we van tien naar acht gaan.
De acht kuikentjes zijn in de afgelopen drie dagen qua grootte zeker drie keer over de kop gegaan. De aderen zijn moeilijker te onderscheiden, maar dat er leven in de brouwerij zit valt niet te ontkennen. Stuk voor stuk zien we grote donkere vlekken bewegen. Echte kuiken-vormpjes zijn er nog niet in te onderscheiden, of toch…. is dat al een pootje? Nee, het was vast een snaveltje. Of gewoon een uitsteeksel aan de grote zwarte vlek. Ja. Dat moet het geweest zijn. Een uitsteeksel aan het kuikentje. Heel logisch.
De tweede week
Ongeduldig. Wachten. Hoe lang nog? Ooohhhhh – het duurt zo lang. Een week heeft nog nooit zo lang geduurd. Het is de ultieme tussen-week waar je weinig mee kan, behalve naar de eieren kijken, de temperatuur in de gaten houden, de luchtvochtigheid weer eens checken, en af en toe de eieren door de broedmachine zien rollebollen bij het draaien. Vanaf dag acht moeten we hééééél geduldig wachten tot dag veertien. Op dag veertien mogen we voor de laatste keer in de eitjes kijken, maar tot die tijd: geduld, geduld, geduld….
“Gelukkig” hebben we de twee onbevruchte eieren nog. Die moeten we er op tijd uithalen om te voorkomen dat ze gaan ontploffen. Althans dat staat op internet. Even wordt er getwijfeld over de mogelijkheid van deze interessante wetenschappelijke optie, maar het vooruitzicht van knuffelbare mini-kuikentjes wint. Zoals bij alles deze broedende dagen. Bovendien zijn we allemaal benieuwd wat we in de niet bevruchte eitjes aantreffen. Om de acht “gouden” eieren zo min mogelijk te storen doen we een bliksem-actie en halen nummer vier en negen razendsnel uit de broedmachine. Toch even slikken.
Ieder mag één eitje kapot tikken boven een bakje. Het is bijna net als bij een ei uit de koelkast. Alleen misschien wat stroperiger. Plus de geur nodigt niet uit om deze dooier en eigeel in de koekenpan te gooien. Overduidelijk geen bevruchte eitjes. Wat we precies hadden verwacht weten we eigenlijk ook niet. Maar de educatief verantwoorde leerzame exercitie met de broedmachine is in één klap bewezen als onze zoon zegt: “toch gek dat je met temperatuur en luchtvochtigheid hier kuikentjes uit kan laten komen…”
Dag 14
Al veertien dagen liggen er perfecte witte kleine eitjes rondjes te draaien in onze broedmachine. We zijn ruim over de helft. We mogen voor de laatste keer de eitjes schouwen want daarna worden de kuikentjes zo groot dat ze het hele ei in gebruik nemen en je niets meer ziet. Om 17.00 uur precies zal de broedmachine een dag verspringen en…. dan mogen we kijken! Handen wassen, iedereen om de machine, licht uit, stilte in de zaal en…. het eerste eitje uit de machine. Snel, snel, hij mag niet te lang openblijven. Hoe zal een twee weken oud kuiken in het ei eruit zien?
We zien donker en licht. We zien een paar strepen in het licht. Oh nee, zit het kuikentje opgevouwen hoor ik naast me. Oh nee, ligt hij op de kop in het ei? Het is verbazingwekkend hoe snel de eitjes gevuld worden. We bekijken de resterende acht wondertjes stuk voor stuk. Het ene eitje is al bijna helemaal vol, bij de andere zou misschien nog een broertje of zusje erin passen. Het lijkt alsof we snaveltjes zien, of pootjes, maar wie zal het zeggen….
Als het grote licht weer aangaat is er teleurstelling dat dit de laatste keer was dat we echt binnenin de eitjes konden kijken. Gelukkig maakt die razendsnel plaats voor over-enthousiasme dat we nog maar zeven nachtjes hoeven te wachten. Paniek…. over zeven nachtjes worden we ouders van mini-kippetjes….
De derde week
Het aftellen is begonnen. Zóó spannend. Hoeveel kuikentjes zullen het redden? Wanneer moet het hok in elkaar? Wat zijn de beste namen? Worden ze allemaal tegelijk geboren? Mogen alle vriendjes en vriendinnen komen kijken? Of mogen ze allemaal logeren zodat niemand iets mist? Kortom, de spanning stijgt in ons huishouden. Gelukkig valt de geboortedag in het weekend, dan hoeft niemand ook maar iets te missen. Alhoewel we nog moeilijk kunnen geloven dat ze allemaal netjes op dag 21 uit het eitje kruipen…
Piep. Piep. Op dag 19 stopt de broedmachine met draaien. Niet veel later stijgt de luchtvochtigheid in de machine met razende spoed. Meer dan zestig procent – gaat dat wel goed? Wat zegt de handleiding? Zennnnnn, alles verloopt precies zoals het op papier staat in de handleiding. Hmmm, zouden de kuikentjes dan ook heel netjes precies op dag 21 tevoorschijn komen? De kinderen checken wel tien keer of we alles hebben: voedsel, stro, waterbakje, warmtelamp. Waar zetten we het hok neer?
Het hok wordt zeker vier of vijf keer in elkaar gezet en weer uit elkaar gehaald. De zenuwen nemen toe. Nesteldrang voor de geboorte van de kuikentjes. En dan op dag twintig…. als we in alle stilte naast de broedmachine op de grond zitten gebeurt het eerste wondertje. Heel zachtjes, heel stilletje maar ooooo-zooooo schattig hoor ik ergens uit een eitje een piepje. Het lieve zachte piepje wordt onmiddellijk overstemd door ons gejuich, gedans en geluk dat er in ieder geval één kuikentje echt is…. Nog één nachtje slapen….