De uitvinder van een geluidsdicht toilet waar geen briefjes onder de deur door kunnen en met één druk op de knop koffie (of iets sterkers) uit het handenwas-kraantje komt, wint wat mij betreft de Nobelprijs voor de Huiselijke Vrede.
Het is Blue Monday – de meest depressieve dag van het jaar volgens de statistieken. We hebben twee keuzes. Ik schik mij naar de wetenschap, zwelg in zelfmedelijden, en doe een stevig chagrijnig dagje. Dat kan er makkelijk nog bij in de lockdown. Of ik bewijs strijdvaardig het tegendeel en spring te vrolijk rond als zo’n opwindbaar duracell-konijntje.
Het lock-down leven
Het zijn de uitersten van de corona-tijd: depressief onder de wol of über-vrolijk de dag door. Het zijn ook de uitersten van de eerste en de tweede lockdown. De tweede is zwaarder, winter, donker, het nieuwe en spannende is er af, lockdown als het ‘nieuwe normaal’. Ik wil zo graag terug naar het ‘oude gewone’. Het vreet enorm aan de helft van ons huishouden. Twee snakken hardop naar zon, zee, vrijheid, Italiaanse espresso en Aziatische loempia’s, en worstelen met het gebrek aan de in beton gegoten ‘stip aan de horizon’. Ik ben de ying van die helft van ons huishouden, en Xander mijn yang. De andere helft van ons gezin weet het Oud Romeinse adagium Pluk de Dag beter in de dagelijkse praktijk van het lockdown-leven te brengen.
Al dat moois…..
Oké, ik doe een poging. Kijk naar al het moois dat de covid-tijd ons heeft gebracht. De kinderen fietsen allebei op hun eigen fiets naar school (ahum, als die open is). Minder verkeer in het centrum van de stad gaf ons de tijd en de benodigde drie-meter-links-en-rechts-uitzwenk-ruimte. Winstpuntje! Xander kookt sinds de eerste lockdown. En – vreugdedansje namens alle mama’s, tromgeroffel… – hij bedenkt ook wàt hij wil koken. Ja, we moeten hem helpen, want aardbeien op de zalm de oven in omdat hij iets liefs voor zijn zusje wilde doen was iets teveel creativiteit van de kok. Maar… wat een verwennerij om een kokende zoon te hebben, en de benodigde extra pleister-investering wordt dan ook met liefde gefinancieerd.
Ouderwetse jaren tachtig familie-avondjes: een spelletjescompetitie, hoeveel Maki rollen en Sashimies (Sushi Go) ik heb doorgegeven, avond aan avond de BeverBende opgerold en mijn tekenvaardigheden zijn vertienvoudigd (alleen kwantitatief vrees ik…) met dank aan Pictomania. Of bijna Middeleeuws met een zakje chips of popcorn samen op de bank voor de televisie en dat je dan de reclame ook moet kijken omdat je niet vooruit kunt spoelen of mag zappen zonder naar de tv te lopen. Met stip bovenaan de gekke dingen die we covid-proof samen hebben gedaan: logeren in een echt tipi in de tuin, een miljoen speurtochten, windkracht honderd getrotseerd tijdens het wadlopen, en natuurlijk ons eigen feestje toen Mare erachter kwam dat we in 2020 samen honderd jaar waren.
Er wordt niet gezwicht
Met stip onderaan het missen van de familie. De ingestelde luchtbrug van kaartjes en brieven en het elke avond bellen via facetime is en blijft een schrale troost. Mare haar knuffel-machine-uitvinding van een hoelahoep met een daaraan gemonteerde haarband van pvc-buis waarover 20 vierkante meter landbouwplastic werd gedrapeerd deed wonderen. Zelfs wij zwichtten voor de kans de (groot)ouders weer eens vast te pakken. Bouwtekening natuurlijk op te vragen!
Het mag dan Blue Monday zijn, ík voel mij strijdvaardig. Zelfs als vanaf het overduidelijk nog niet geluidsdichte toilet de keiharde roep om “maaaaaaaa-maaaaaaa” klinkt. Als ik mijn best doe kan het klinken als een zoetsappig liefdevolle roep van een van mijn kinderen om aandacht of een knuffel, ingegeven vanuit natuurlijk het gemis van zijn of haar moeder, in plaats van de realistische op ietwat boze en zuchtend verwijtende je-hebt-je-moedertaken-niet-goed-gedaan toon met de aanvulling “dat het wc-papier alweer op is”. Veel te vrolijk smijt ik tien rollen naar binnen. Blue Monday is een week uitgesteld. Vandaag doen we Pluk de Dag!