Wij hamsteren niet. Dat was onze regel. Geen keukenpapier, geen eieren en ook geen toiletpapier. Eens in de zoveel tijd vergeet ik de om-het-tijdslot-te-reserven-50-euro-aan-wcpapier in de app van de supermarkt om te zetten naar echte boodschappen, dus aan toiletpapier bij ons thuis eigenlijk nooit gebrek. Maar dat is per ongeluk, ook wel ‘foutief hamsteren’. Maar midden in de tweede Hollandse lockdown gaan ook wij – met pijn in ons hart – hamsteren. Er is geen ontkomen aan. Nood breekt wet. Er is bij ons thuis sprake van een tekort in de simpelste definities van de basis economieboeken.
Als ik het opschrijf wordt het werkelijkheid. Ik, Hester, ga hamsteren. “Wat ga ik hamsteren?” zou de volgende vraag zijn in een begrijpend lezen opdracht van Xander. Ik ga opladers en verlengsnoeren hamsteren. Zo dat is eruit.
Iedereen fulltime in the cloud
In het weekend na bekendmaking van de schoolsluiting in maart vorig jaar hebben we laptops geteld: 2 laptops van ons werk, 1 grote stevige privé-laptop, en 1 lief schattig mini reis-laptopje. Ieder gezinslid één: check, wat een luxe – wij waren op orde. Na al die weken thuisonderwijs verschenen ook de schoolapps op de telefoon, waren twee apparaten nodig om mee te doen met één school-quiz, en laten we eerlijk zijn lieve ouders, er is net even wat weer tijd op de mobiele apparaten voor games, filmpjes en face-time met de halve klas en de hele families. Qua aanvullende beschamende aantallen ook nog geen probleem bij ons thuis: 2 werktelefoons, 2 privé-telefoons en een ipad. Het idee van een werk- en privé-telefoon, ooit ontstaan uit de gedachte om de twee gescheiden te houden: zóóó pre-corona!
Maar wie mij de afgelopen weken via de schermpjes terug heeft aangestaard heeft mij meermaals “wacht even ik moet even een oplader zien te vinden” horen zeggen. We vinden laptops en telefoons kris-kras door het huis met allemaal lege batterijen. Bij telefoons helemaal onhandig want je kunt ze niet bellen in je zoektocht, “track my phone” binnenshuis levert weinig op, en – tot een week geleden – zochten wij niet als eerste in het kleinste kamertje van het huis. Wat is er gebeurd met de ouderwetse krant lezen op het toilet, of een Donald Duckje? Oké. Zijspoor.
Schaarste
Zonder ook maar een moment nadenken wisselen de kinderen een lege laptop, ipad of telefoon in voor de volgende. Wachtwoorden en codes zijn kinderspel. Waarom ze de lege apparaten niet even in de oplader doen was onze vraag aan de keukentafel. “Die zijn stuk en kunnen we niet vinden”. Met de pet van de thuisjuf op moet ik toegeven dat het eerste deel van de zin correct is en ik het tweede deel van de zin tot het subjectieve land der fabelen verwijs. Toegegeven, 1. Wij hebben een schaarste aan goed functionerende opladers en 2. de stopcontacten – waar de opladers (o-zo-niet-duurzaam) vaak in blijven hangen – zijn weinig centraal gelegen. Mijn man en ik zitten verstopt in de hoekjes van het huis omdat daar een stopcontact is waar de laptop of de telefoon in kan, maar waar dan het wifi-bereik natuurlijk weer te wensen overlaat.
En dus ga ook ik overstag. Ook ik ga hamsteren. Opladers, verlengsnoeren, en met een beetje geluk wifi-versterkers op plekken waar je in normale tijden muizenvallen zou neerzetten. Als een echte hamsteraar bestel ik er natuurlijk teveel zodat ik een reservevoorraad kan verstoppen in de kast. En dat vertel ik lekker niemand! Lekker puh… alhoewel ik nu wel van die verschrikkelijke visioenen krijg dat ik s ’avonds als de rust in huis is wedergekeerd op mijn blote voeten door het huis sluip op zoek naar alle elektronica, deze in één kamer met 10 verlengsnoeren inplug en ze ’s ochtends voordat er nog maar één iemand wakker is weer door het huis verstop, in de vredelievende paasgedachte van eieren zoeken. Want laten we eerlijk zijn: kinderen opvoeden om iets zelf te doen is de grootste illusie ooit. Lang leve de hamsteraar!