Mama, weet je dat de wc-bril schoner is dan het schermpje van je telefoon? Mama, weet je dat je wel een liter snot per dag maakt? Mama, weet je dat er wel acht soorten scheten zijn?”
Het is overduidelijk. De kinderen zijn aan het lezen. Ze schreeuwen de meest vieze feiten van de woonkamer naar beneden de keuken in. Feiten die zij super belangrijk vinden, en…. vooral waarvan ze weten dat ze van mij een “Gatver, wat is dat nu weer voor informatie! Dat hoef ik echt niet te weten!“ terug-geschreeuwd krijgen. “Mam, zal ik je uitleggen waarom een rotte-eieren-scheet echt stinkt?” Nee schat, dat hoeft niet, ik ben aan het koken….
Mama is scheet-vrij
Dappere poging mislukt. Binnen één minuut heb ik twee kinderen naast me staan die een poging doen mij alles uit te leggen over de rotte-eieren-scheet, maar door het samen zo aanstekelijk lachen over deze scheet, komt niet één woord verstaanbaar uit de mond. Feit bij ons thuis: mama laat geen scheten. Wat er ook in welk boek staat, mama laat ook geen lieve zachte rozengeur en maneschijn ruikende windjes. Sinds een half jaar zijn ze gaan twijfelen aan deze waarheid, een waarheid die eigenlijk enkele jaren onbetwist leek. Een kleine mama-overwinning. De twijfel komt door dat boek: Alles Wat je Wilt Weten over Scheten. Denk je dat je met je kleuter de poep en plas grappen hebt overleefd? Embrace yourself!
Voorlees-mama heeft vrij
Nu zal de lezer zich afvragen: waarom heb je dat boek in huis? Dat zal ik u haarfijntjes uitleggen in deze Nationale Voorleesweek. Ik ben een boekenwurm. In het pre-historische-pre-kinderen tijdperk ging ik met een extra koffer voor alleen boeken op reis. Met kinderen in huis ging ik los met voorlezen – van Boer Boris tot Sjakie en de Chocoladefabriek. Als ouders op school mochten voorlezen waren we een halve week bezig hét perfecte boek te kiezen. Het was een pijnlijke dag toen de kinderen geen prijs meer stelden op mijn voorlezen “omdat ze – met de grootste trotse glimlach op het gezicht – toch zelf kunnen lezen”. Terneergeslagen trok ik mij terug tussen mijn eigen boeken. Schouder aan schouder voor het slapen gaan, ieder verzonken in zijn eigen boek.
Het Snode Plan
Maar…. zo makkelijk liet ik mij natuurlijk door mijn eigen kinderen niet opzij zetten! Denk, denk, denk, broed, broed, broed, snode plannen in de maak. Ik struinde de boekwinkel door op zoek naar het ultieme voorleesboek voor mijn kinderen, dat ene boek waarvan ze zouden willen dat ík, dé voorlees-mama, het zou…. vóórlezen! Bingo! Boeken over vieze dingen. Boeken over dingen waar ik nooit over wil praten tijdens het eten. Het scheten-boek. Het Handboek voor Viezeriken. Bingo! Snot, slijm, boeren, wc’s, oorsmeer, neus peuteren, poep. Als ik mijn eigen “gatver, wat is dat nu weer voor informatie” opzij zet, mag ik vast en zeker voorlezen.
En zo geschiedde. We lazen nog lang en gelukkig. Soms mag ik voorlezen voor het slapen gaan, als het maar over vieze, hele vieze dingen gaat. Als de kinderen dan met een grote lach in slaap vallen is de missie voor ons alle drie geslaagd. Gisteravond was zo een avond. En dus pakte ik na het voorlezen mijn mobieltje erbij om te kijken of al een nieuw vies boek is uitgebracht. Toen dacht ik even terug aan die middag, aan dat ene feitje: “Mama, weet je dat de wc-bril schoner is dan het schermpje van je telefoon?” Ik pakte snel mijn eigen boek. Lezen maar.