Klassieke groene monsters. Of zwarte kikkers. Een politie-achtervolging met echte boeven. Nachtmerries! Behoren de nachtelijke voeder-, luier-, of toch-nog-niet-zindelijk-avonturen tot het verleden, beginnen de enge dromen. En wat komt er van angstige dromen? Precies: co-slapen. Wakker worden met een kleine grote teen in je neus, of verbannen worden naar de laatste twintig centimeter aan de rand van het bed. Papa, ik heb een hele enge droom mag ik naar jullie toe? Midden in de nacht. Groot respect voor de ouders die fris en fruitig het bed uitspringen, kindje troosten tot de kleine weer snurkt en daadwerkelijk zelf ook weer naar dromenland vertrekken. Ikke niet….
Mijn bed niet uit
Ikke….lig de rest van de nacht wakker. Ikke… kom niet meer in slaap. Wakker is wakker – ook midden in de nacht. Dus ja. Ik roep altijd: tuurlijk lieverd, kom maar snel! Als ik wakker word door een elleboogstoot in mijn oogkas neem ik me voor bij de volgende nachtmerrie het toch conform de opvoedkundige aanpak te doen. Maar hoeveel zwarte kikkers, boeven en rare monsters er ook op nachtelijk bezoek komen, mij krijgen ze nog steeds het bed niet uit. Zo creëer je dus die opvoedkundig niet succesvolle aanpak en verwelkom je een handjevol nachten achter elkaar je co-slaap-logeetje.
Ik moest die boeven en zwarte kikkers te snel af zijn. Zij eruit of…. paniek – ik mijn bed uit! Na wat moederlijk broedwerk heeft de absoluut beste weg-met-die-nachtmerrie-werkwijze ter wereld het daglicht gezien. Eureka! En omdat ik iedereen een welverdiende nachtrust gun ben ik gaarne bereid het grote geheim te delen…
De ceremonie
Stap één. De dag na de enge droom maken wij samen een tekening van de nachtmerrie. De aller-engste tekening. Lekker overdrijven, hardop vertellen hoe eng het groene monster wel niet is.
Stap twee. De leukste! We scheuren de tekening in hondermiljoentweeduizendnegenenzestig stukjes. Met de hand. We gooien alle honderdmiljoentweeduizendnegenenzestig stukjes op de grond. We stampen erop, springen erop, dansen erop en roepen zo hard als we kunnen hoe stom deze nachtmerrie is. Het werkt natuurlijk nog beter als je er samen ook heeeeel boos bij kijkt!
Stap drie: we rapen alle kleine stukjes weer bij elkaar en gooien ze pontificaal in de vuilnisbak. Letterlijk en figuurlijk gooien we de nachtmerrie weg: opgeruimd staat netjes!
Stap vier: Het slotstuk van deze ceremonie is de creatieve uitspatting in een nieuwe tekening. Een tekening van wat je wél wilt dromen. En die leggen we onder het kussen. Zo weet je zeker dat die droom het goed gaat doen. Niet vergeten de volgende morgen te vragen hoe de nieuwe droom was, natuurlijk wel op zo’n manier dat er maar één juist antwoord gegeven kan worden – heel opvoedkundig juist, ahum.
Bij ons thuis mogen we op het moment niet klagen over het aantal nachtmerries. Vorige week een keertje. Toen ik met een opgerold kacheltje naast mij, en zonder hoofdkussen, wakker werd keek Mare me met grote ogen aan. Mama, we moeten de nachtmerrie weg tekenen. Tuurlijk lieverd, zolang de nachtmerrie het bed uitgaat hoeft mama dat niet…